Hé boomer!

Jahaaa, ik weet het.

Ze zijn al lang niet meer hip en dat clipje van When the Lady smiles kan echt niet meer door de beugel: zóóóó 1984! Toch kan ik het niet helpen dat ik - witte oude(re) man woonachtig te Brielle - blij was met de opdracht van het Haags Historisch Museum om een story te schrijven over de Golden Earring, voorheen The Golden Earrings, maar ooit begonnen als The Tornadoes. 

Die story’s zijn bedoeld om de collectie van het Haags Historisch Museum te ontsluiten en moeten een groot, niet gespecialiseerd, publiek aanspreken. Ze staan op de website van het museum. Tussen verhalen over Haagse schutters, zwarte lakeien en een niet meer zo Gouden Koets, vind je daar nu dus ook de Golden Earring. Haagse trots immers.

En in mijn geval een guilty pleasure. 

Begrijp me niet verkeerd: voor mijn leeftijd bezit ik een buitengewoon hippe muzieksmaak, maar ooit, lang geleden, in een vorige eeuw, was ik zestien en had ik na een eindeloze zomer tomatenplukken een heuse stereotoren bij elkaar gespaard. Het staat op mijn trommelvlies gebrand: alles was aangesloten, ik zette mijn eerste lp op en het ingeblikte geluid van mijn afgeserveerde ‘gettoblaster’ maakte eindelijk plaats voor de hemelse stereo surround van mijn toren… Uit de speakers klonk Mad love is coming van -  jullie raden het al - de Golden Earring.

Zelden was ik zo gelukkig.

Die song was toen al minstens tien jaar oud, van net voor de punk. Hopeloos gedateerd dus eigenlijk. The Pixies stonden klaar in de coulissen om de alternatieve muziekwereld te veroveren en de schimmige conceptie van de housemuziek had reeds in een kelder in Chicago plaatsgevonden. Het was mijn laatste, puberale omhelzing van de Golden Earring. Vanaf 1986 wist ik namelijk alles beter en besefte ik dat de muzikale dood ons allen - ja, ook jullie - voortdurend op de hielen zit. Sindsdien ben ik voortdurend op zoek naar nieuwe, hippe bandjes die mijn jeugdige smaak onderstrepen. De Golden Earring is voltooid verleden tijd.

Maar toch. 

Op het gevaar af muzikaal gecanceld te worden, wil ik hier best bekennen dat ik de Golden Earring dankbaar ben. Dankbaar voor dat ene nummer, op dat ene moment, op die kwetsbare leeftijd. Ook durf ik na al die jaren te schrijven dat ik op mijn zolderkamer zelfs een poster van een - toen al grijzende - Earring had hangen, naast Madonna en The Eurythmics. Zelfs biecht ik op dat ik destijds de clip van When the Lady Smiles heel… eh… visueel vond. En hun muziek?  Veel van hun nummers zijn nog steeds juweeltjes. Probeer Bombay maar eens. Of Twilight Zone.

Nee, ik wind er geen doekjes om: ik vond het oprecht een eervolle opdracht om voor het Haags Historisch Museum de zestigjarige carrière van Golden Earring in een format van maximaal vijfhonderd woorden te mogen vangen. 

Dan maar een boomer.