010

Rotterdammers die het woord Amsterdam niet over de lippen krijgen, heb ik nooit begrepen. 020 als eufemisme vind ik zo kinderachtig. Misschien komt dat doordat ik zelf een halfzachte Rotterdammer ben; ik heb er wel gewoond, maar het grootste deel van mijn leven was ik Vlaardinger en nu Briellenaar. Meer een Rijnmonder dus eigenlijk.

Ik heb niks tegen Amsterdam. De stad is misschien belachelijk druk, maar kijk je langs de dronken toeristen en gedrogeerde garnalen heen, dan valt er veel te genieten. Al die trap-, klok-, hals- en lijstgevels bijvoorbeeld die elegant langs de grachten dansen. Of die hippe types met verrassende haar- en klederdracht die je omver fietsen. Nee, ik ben bepaald geen eenkennige Rotterdammer. 

Wel koester ik warme gevoelens voor de Maasstad. Waar Amsterdam maritiem werd gecastreerd toen het Centraal Station in de 19de eeuw het zicht op het IJ ontnam, voel en ruik je in Rotterdam nog altijd de haven. Nog steeds is de Nieuwe Maas, die zich sinds mensheugenis een weg naar zee baant, de aorta van de stad. En bij zonsondergang herinneren de silhouetten van tientallen kranen langs de Waalhaven je aan de oorsprong van Rotterdam. Je ziet ze vanaf de Erasmusbrug staan. Geen bypass nodig.

Vorige maand kreeg ik de kans om in mijn vrolijke priegelstijl veertien Rotterdamse gebouwen te illustreren. De tekeningetjes zijn bedoeld voor een speurblad bij een expositie over de oorlogsjaren in Rotterdam. De gebouwen van voor 1940 tekende ik zwartwit, die van na de oorlog in kleur. Een mooie opdracht van Museum Rotterdam voor deze gematigde stads-chauvinist.

'Museum Rotterdam?' hoor ik je denken. 'Bestaat dat dan nog?' 

Zeker! 

Ondanks dat het museum momenteel geen prominent gebouw heeft, blijft het team zijn werk even koppig als enthousiast voortzetten vanuit de dependance onder Coolhavenbrug en het depot in de Alexanderpolder. 

Ook dat vind ik Rotterdams. Niet bij de pakken neerzitten, maar de mouwen opstropen en blijven gaan. Typisch 010 zullen sommige Amsterdammers zeggen.